هیچکس اطاق صورتی را نکشت

به مامان میگم خواهر اون شهیده گفت : که تلخه! خیلی تلخه اما یادم رفته آهنگ مورد علاقه داداشم چی بوده! غذای مورد علاقه ش چی بوده... مامان میگه خب خوبه دیگه خدا رو باید شکر کنه برای این نعمت! برای فراموشی!  راست میگه مامان! نعمت زهرآگین و تلخ ولی واجب هیچکس اطاق صورتی را نکشت...

کسی فکرشو نمیکنه و کسی باور هم نمیکنه آرین تازه دو سه روزه که شروع به خوندن متون زرتشتی کرده و من امروز به علت ناحقی که در حقم میشه با گریه از خونه میزنم بیرون با اشک قصه رو برای ارین تعریف میکنم و قدم میزنم و یهو میبینم روبروی دخمه زرتشتیان ایستادم هیچکس اطاق صورتی را نکشت...

فقدان! چقد میتونه ناگهانی بیاد سراغ آدم چیزی که میاد نبودنه! چه پارادوکسی! نبودن میاد! یا بودن میره! پدر برادر مادر خواهر! هر بار که کسی عزیزی رو از دست میده لرز به تنم میفته!  خیلیاشون تا یک ساعت قبل مرگ عزیزشون خیالشون از داشتن و بودنش راحت بوده و هیچکس اطاق صورتی را نکشت...